==================
তেওঁ সৰি পৰিছিল সপোনতে
তাই ভৰাই লৈছিল উদৰ গৰ্ভত
তেওঁ তেওঁৰ দৰেই তেওঁ হৈ গজি উঠিছিল
তাই তাইৰ দৰেই কেৱল আঙুলি ভাজ কৰিছিল
মাজত সি এটা প্ৰস্তৰ খণ্ড হৈ ওলমি আছিল
আকৌ এটা তৰা উদৰস্ত হৈছিল তাইৰ ঔৰষত
তৰাটো এদিন নক্ষত্ৰ হৈছিল
নক্ষত্ৰটো সৰি পৰিছিল সপোনৰ সুৰুঙাৰে
এতিয়া এক বৃহৎ মহাভাৰ
সপোন আৰু ঐশ্বৰ্য্যৰ মহাসংগ্ৰাম
কিন্তু সিহঁতেও নজনাকৈ
ইপেনেও শূন্যতা
সিপিনিও শূন্যতা
মাজত পূৰ্ণতাৰ ধূসৰ যাত্ৰা
বি:দ্ৰ: - এইটো কবিতা নহয়
এয়া অকবিতাও নহয়
এয়া সপোনৰ সূতাৰে বৈ অহা
অসাপ্নৱিক সপোন গাঁথা!
✍ কন্দৰ্পজিৎ
No comments:
Post a Comment